Παρόλο που, όπως κάθε νοήμων Έλληνας, θλίβομαι με όσα συμβαίνουν στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου, θα θεωρούσα κάπως ασέβεια προς το κοινό που αγκάλιασε την προσπάθεια του ellinoisis.blogspot.com -και σας ευχαριστώ όλους γι' αυτό- να μην κάνω ούτε ένα σχόλιο για τα ραγδαίως τεκταινόμενα.
Δεν θέλω να αναλωθώ σε όσα αρκετοί ξέρουν για το παρελθόν αλλά να ασχοληθώ μόνο με το μέλλον αυτής της χώρας, που είναι χτισμένη από αιώνες στο καλύτερο οικοπέδο του πλανήτη. Ευθύνες για το πως κατέληξε μια χώρα σαν την Ελλάδα να την βρίζει όλη η υφήλιος, πρέπει να αποδοθούν στο σωστό χρόνο και όχι τώρα. Τώρα προέχει η βαθιά σκέψη και η γρήγορη δράση.
Υπάρχουν δύο δρόμοι λοιπόν μπροστά μας. Και είναι στενοί και οι δύο!
Ο ένας είναι αυτός του ευρώ. Παραμονή στην ευρωζώνη. Ακούγεται δελεαστικό. Ξέρουμε τις δυνάμεις μας σαν λαός, είμαστε υπερήφανοι. Δεν θέλουμε να είμαστε οι πρώτοι που θα χρεωθούμε μια τέτοια αποτυχία. Δεν έχουμε μεγαλύτερο πρόβλημα από άλλες χώρες όπως η Ιταλία ή η Πορτογαλία και κυρίως δεν θέλουμε να μας χειραγωγούν.
Παραμονή μας όμως στην ευρωζώνη σημαίνει πολύ μεγάλη πτώση του βιοτικού μας επιπέδου για περισσότερα από 30 χρόνια (για 20 χρόνια μας λένε οι "φίλοι" ευρωπαίοι για να μας πείσουν), πτώση μισθών, συντάξεων, αύξηση φορολογίας, νέες ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ αιματηρές περικοπές.
Με τι αντάλλαγμα? Να έχουμε την προοπτική σε πολλά πολλά χρόνια από τώρα, όσοι από εμάς τους γηγενείς έχουν επιβιώσει σε αυτό τον τόπο, να μπορούν ακόμα να ψελλίζουν ότι είναι μεν οι πιο φτωχοί συγγενείς της Ευρώπης αλλά δούλεψαν φιλότιμα για να μην φύγουν από το ευρώ. Γιατί και έπειτα από 30 χρόνια, στα οποία όλοι οι "φίλοι" και "σύμμαχοί" μας, ευρωπαίοι και μη, θα έχουν καταλεηλατήσει με τις πολυεθνικές τους το φυσικό πλούτο της χώρας, θα έχουν βάλει χέρι ακόμα και στις ιδιωτικές μας περιουσίες, η αξία των οποίων θα έχει ευτελιστεί για τη δική τους αγοραστική δύναμη κι εμείς θα έχουμε μετατραπεί σε μια πανέμορφη και πάμφθηνη για αυτούς χώρα, για να έρχονται τα καλοκαίρια στα εξοχικά τους, τα πρώην σπίτια μας δηλαδή, και να απολαμβάνουν τα αγαθά της αποικίας τους, θα χρωστάμε πάλι, σε αναλογία, όσα χρωστούσαμε το 2009, ΠΡΙΝ μπούμε στο φαύλο κύκλο των δανεισμών. Και όλα αυτά φυσικά με την ανοχή των πολιτικών μας (?).
Ο άλλος δρόμος είναι αυτός της εξόδου από την ευρωζώνη -και συνακόλουθα από την Ε.Ε.- και της επιστροφής στη δραχμή. Γυρνάμε στο εθνικό μας νόμισμα όπου βέβαια μπορούμε να κάνουμε σαφώς πολύ καλύτερη διαχείριση, με μια ισοτιμία όμως που μας υποβιβάζει αυτόματα - ναι, ΑΥΤΟΜΑΤΑ - σε επίπεδο κάτω από αυτό πολλών τριτοκοσμικών χωρών. Οι αντιδράσεις θα είναι άμεσες και το κοκτέιλ εκρηκτικό: φτώχεια, πείνα, έλλειψη ρευστότητας, κοινωνικές αναταραχές, σκηνικό πολέμου, λεηλασίες, βιαιοπραγίες, φόβος... Σε όλα αυτά, συνυπολογίστε τη μηδενική πρωτογενή παραγωγή που καταντήσαμε να έχουμε ως χώρα και θα καταλάβετε ότι πρέπει να τραβήξουμε πολύ κουπί, που έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Βέγγος, για να φτάσει η γαλέρα του κράτους μας στο σωστό προορισμό της. Μετά από ένα αρχικό ΧΑΟΣ 2-3 μηνών, και μόλις η χώρα ξεπεράσει την ακυβερνησία και οι αγορές παγκοσμίως αποδεχτούν τη φυσική παρουσία της νέας ελληνικής πραγματικότητας δίπλα τους, σε ένα διάστημα 4-10 ετών σκληρής δουλειάς και μεθοδικής ανάπτυξης η χώρα θα ξαναβρεί το δρόμο της, σε επίπεδα φυσικά του 1970. Φτωχά -σχετικά- δηλαδή αλλά ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ. Και όλα αυτά προϋποθέτουν πλήρη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, αξιοκρατία και ψυχρή, γερμανική ματιά σε κάθε κακόβουλο διαχειριστή της εξουσίας.
Το τι θα γίνει τελικά έχει αρχίσει να διαφαίνεται αχνά, αν και υπάρχουν και άλλα, λιγότερο επικρατή βέβαια, ενδιάμεσα σενάρια. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο χρόνος κυλάει κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων και υπέρ των αγορών. Κι εμείς χρειαζόμαστε αυτή την ώρα ένα ηλεκτροσόκ. Που ίσως να είναι ένα από τα άλλα σενάρια..
