Υπέρ εστιών

Διάβαζα πρόσφατα τις δηλώσεις του κ. Μόσιαλου που αφορούσαν την ακίνητη περιουσία των Ελλήνων σε σπίτια και άλλο ένα λιθαράκι στο σύστημα εκποίησης της χώρας ήρθε να προστεθεί στο νοητικό οικοδόμημα των συνωμοσιών που πιστεύω όλοι κάνουμε μέσα μας για αυτά που τα τελευταία χρόνια συμβαίνουν στην πατρίδα μας.

Τι μας είπε με λίγα λόγια ο κυβερνητικός εκπρόσωπος?

Πως ο Έλληνας έχει τουλάχιστον ένα σπίτι και πολλοί έχουν και ένα δεύτερο! 

Μάλιστα...

Και τι μας είπε ακόμα? Πως ο μέσος Γερμανός -σε μια χώρα με μεγαλύτερο ΑΕΠ- έχει 1 σπίτι και όχι δύο! Και αυτό είναι, κατά τη γνώμη του, άδικο!!! 

Μάλιστα...

Ας δούμε λοιπόν και τον αντίλογο με δύο βασικά επιχειρήματα.

1) Το ένα σπίτι του Έλληνα είναι αυτό για το οποίο χρεώθηκε και πλήρωνε τοκογλυφικά δάνεια -ναι, αυτά με το μεγαλύτερο επιτόκιο στην ευρωζώνη- επί 30 χρόνια. Το άλλο σπίτι του είναι αυτό που του έδωσε ο πατέρας του, καθώς εμείς οι Έλληνες έχουμε την "κακιά" συνήθεια να τιμούμε τις πατρογονικές μας εστίες και την οικογένειά μας εφ' όρου ζωής αλλά και μετά το θάνατό μας και δεν μας αρέσει να χαρίζουμε το μόχθο μιας ζωής πίσω στις τράπεζες αλλά το μεταβιβάζουμε σε όσους πραγματικά αγαπούμε, δηλαδή στην οικογένειά μας. Κι αυτό γιατί δεν είναι ένα απλό σπίτι αλλά το "πατρικό" μας σπίτι.

2) Το ένα σπίτι του Γερμανού είναι αυτό που ο συμπαθής κεντροευρωπαίος έχτισε μεταπολεμικά, χρησιμοποιώντας υπό άθλιες συνθήκες μετανάστες εργάτες -Έλληνες επί παραδείγματι- πληρώνοντάς τους το 1/4 του μεροκάματου του γηγενούς εργάτη, από χρήματα που προέρχονταν από την καπηλολαφυραγώγηση του πλούτου των χωρών που κατέλαβαν οι Ναζί στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Γερμανός έχει τη συνήθεια να "διώχνει" το παιδί του από το σπίτι στα 18, ώστε να το αναγκάσει τρόπον τινά να βρει γρήγορα το δρόμο του στη ζωή και στην εργασία. Φυσικά αυτό δεν είναι όσο σκληρό ακούγεται, καθώς οι ικανότατοι πολιτικοί της χώρας τους, έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν κοινωνικές δομές που καθοδηγούν και υποστηρίζουν τους νέους σε κάθε τους βήμα, έτσι ούτως ώστε να μην είναι απαραίτητη ουσιαστικά η στήριξη από τους γονείς. Ο νέος Γερμανός τώρα, ζώντας σε μια ευνομούμενη χώρα, με πολύ χαμηλά ποσοστά ανεργίας (ιστορικό χαμηλό 20ετίας είχε η ανεργία το 2011), δεν ανησυχεί μήπως ξεμείνει από δουλειά και δεν έχει να πληρώσει το ενοίκιο, οπότε -μάλλον κοντόφθαλμα για τη δική μας, ευνοϊκή οπτική γωνία- αρκείται στο ένα σπίτι που έχει και μπορεί να αγοράσει ή νοικιάζει, γιατί απλώς δεν βλέπει κανέναν κίνδυνο μπροστά του! Και ακόμα και όταν οι γονείς του θα του κληροδοτήσουν το σπίτι στο οποίο διέμεναν, γιατί και ο Γερμανός πατέρας έχει μεν  άλλη κουλτούρα αλλά αφελής δεν είναι για να το χαρίσει στις τράπεζες, ο κληρονόμος πιθανότατα θα το πουλήσει γιατί αφενός μεν το σπίτι στο οποίο διαμένει του είναι υπεραρκετό αφετέρου δε οι δεσμοί με το πατρικό του σπίτι δεν είναι τόσο ισχυροί όσο οι αντίστοιχοι του Έλληνα με το δικό του. Το να έχει λοιπόν κάθε Γερμανός από ένα μόνο σπίτι δεν είναι και τόσο περίεργο. Εάν ο Έλληνας είχε τα ίδια προνόμια με το Γερμανό, πιθανώς δεν θα χρειαζόταν ούτε και αυτός να έχει δύο σπίτια.

Στο τέλος μάλιστα ο κ. Μόσιαλος προσπαθεί να μας πείσει ότι οι Έλληνες έφτιαξαν τα σπίτια τους με δανεικά που πήρανε από άλλες χώρες. Φυσικά αυτό το "χαοτικό" επιχείρημα είναι διάτρητο από κάθε άποψη διότι σε τελική ανάλυση προσπαθεί να αναγάγει το δανεισμό του μέσου Έλληνα από μια ελληνική τράπεζα με σκοπό τη στέγαση της οικογένειάς τους σε μείζον ηθικό ζήτημα, συγκαλύπτοντας την ουσία της υπόθεσης που είναι η κακοδιαχείριση και η ανομία των εντόπιων και ξενόφερτων, ολωσδιόλου ανίκανων, πολιτικών τα τελευταία 30 χρόνια στη χώρα μας, που με την οσφυοκαμπτική πολιτική τους υποδούλωσαν οικονομικά τη χώρα.

Ο Έλληνας ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε -εκ φύσεως και λόγω DNA- ευσεβής χριστιανός. και αυτό το πλήρωσε πολλές φορές στην ιστορία του. Για το χριστιανισμό, ο άνθρωπος σε αυτή τη ζωή είναι οδίτης. Δεν έχει, είναι. Η έννοια της ιδιοκτησίας δεν είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το χριστιανισμό, δεν είναι όμως και αποτρεπτική.

Ο Έλληνας όμως είναι και... Έλληνας! Και στην αρχαιοελληνική μας παράδοση, η έννοια της εστίας έχει κυρίαρχη θέση. Συμβολίζει την οικογενειακή ζωή, την οικογένεια που είναι το κύτταρο της κοινωνίας και όλα τα καλά και ωφέλιμα που μια υγιής οικογένεια παρέχει στον άνθρωπο.

Γι' αυτό για τον Έλληνα, η λέξη "πατρικό" δεν είναι επίθετο αλλά ουσιαστικό. 

Και τα δικά μας πατρικά δεν θα γίνουν ποτέ εξοχικά των Γερμανών.


Υ.Γ. Με βάση το τελευταίο ΦΕΚ που αφορά το πόθεν έσχες των πολιτικών, αυτό του 2011, ο κ. Μόσιαλος έχει στην ιδιοκτησία του 9 σπίτια στην Ελλάδα και ένα στο Λονδίνο. Επίσης έχει 1 γραφείο, 2 αποθήκες, 4 πάρκινγκ και 3 οικόπεδα. Για ελικόπτερο δεν αναφέρεται τίποτα...